…στους καταιγισμούς

Δεν βαρέθηκες να έρχεσαι σαν καταιγίδα πάντα;
και αυτή η φωνή σου,
γιατί βρυχάται έτσι;
ξυπνάς τον κόσμο που κοιμάται στα ανοιχτά,
μεσοπέλαγα της μοναξιάς.
άσε τις αστραπές και το βροντοκόπημα
έχουμε ήδη μια συλλογή από φόβους.

Με μαστιγώνεις σαν βροχή
η υδρορροή στάζει μέσα στο σώμα μου
σχηματίζει ατέρμονες κόκκινες θάλασσες
σε δέχομαι αβίαστα
απεργούν απόψε οι μνήμες
το παρελθόν ετοιμάζει συλλαλητήριο στην άκρη της πόλης.

Με χάρτινη σχεδία κυλάω στα χαντάκια του δρόμου
σπουργίτια μου κρατούν συντροφιά
τρίζουν σαν παλιά κατάρτια τα οστά μου
και οι υπόνομοι με καλούν εντός τους
στο πανηγύρι των αστικών παραμυθιών
σαν διαγωνισμός φαιδρών και υπόδουλων.

Σήκω από το ιδρωμένο κρεβάτι
γδύσου με οργή (τελευταίος βιασμός)
άνοιξε την ομπρέλα μην τυχόν και βγάλει ήλιο
γίνε πάλι αποχαιρετισμός και αλφαβητάρι πνιγμένου.
Μην ξεχάσει να πάρεις τα σύννεφα μαζί σου.

Εναλλακτικός Μυστικός Δείπνος

Ποίημα βασισμένο στον πίνακα "Μυστικός Δείπνος" του Θανάση Ραχούτη

Οι παλάμες σου μέσα στην τσέπη

Χάιδευαν τα τελευταία κέρματα

Είσαι σίγουρος για την τελευταία λέξη

Ανέβηκαν και σε πνιξαν τα ψέμματα

Πότε να αντέχεις και πότε να λυγάς

Με ένα καρβέλι στην μασχάλη

Κουράστηκες για τα χαμόγελα να πολεμάς

Αφήνεσαι στου ετοιμοθάνατου την κραιπάλη

Η ευτυχία στο βάρος της ζωής

Σε πειραγμένη πλάστιγγα σε βάλαν να ζυγίσεις

Ήπιες την σταγόνα της πηγής

Αποφάσισες ξανά εδώ να μην γυρίζεις

Κενός ο καθρέφτης χωρίς είδωλο

Φάντασμα στα δωμάτια βαδίζεις

Κοιτά ψηλά το βλέμμα σου το άδολο

Στους ανθρώπους πια έπαψες να ελπίζεις

Ο επίλογος γράφτηκε με το περίστροφο στο χέρι

Στον εναλλακτικοό δείπνο απέναντι στον Ιούδα

Ιδανικός αυτόχειρας η σήμανση αναφέρει

Χαιρέτα μας,φίλας μας και μια γλυκιά μελωδία τραγούδα