...

...

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 2014

…στους καταιγισμούς



Δεν βαρέθηκες να έρχεσαι σαν καταιγίδα πάντα;
και αυτή η φωνή σου,
γιατί βρυχάται έτσι;
ξυπνάς τον κόσμο που κοιμάται στα ανοιχτά,
μεσοπέλαγα της μοναξιάς.
άσε τις αστραπές και το βροντοκόπημα
έχουμε ήδη μια συλλογή από φόβους.

Με μαστιγώνεις σαν βροχή
η υδρορροή στάζει μέσα στο σώμα μου
σχηματίζει ατέρμονες κόκκινες θάλασσες
σε δέχομαι αβίαστα
απεργούν απόψε οι μνήμες
το παρελθόν ετοιμάζει συλλαλητήριο στην άκρη της πόλης.

Με χάρτινη σχεδία κυλάω στα χαντάκια του δρόμου
σπουργίτια μου κρατούν συντροφιά
τρίζουν σαν παλιά κατάρτια τα οστά μου
και οι υπόνομοι με καλούν εντός τους
στο πανηγύρι των αστικών παραμυθιών
σαν διαγωνισμός φαιδρών και υπόδουλων.

Σήκω από το ιδρωμένο κρεβάτι
γδύσου με οργή (τελευταίος βιασμός)
άνοιξε την ομπρέλα μην τυχόν και βγάλει ήλιο
γίνε πάλι αποχαιρετισμός και αλφαβητάρι πνιγμένου.
Μην ξεχάσει να πάρεις τα σύννεφα μαζί σου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου