Η μεγάλη Πορεία

"Μορφωθείτε,γιατί χρειαζόμαστε την πνευματικότητα σας

Δράστε,γιατί έχουμε ανάγκη τον ενθουσιασμό σας

Οργανωθείτε,γιατί χρειαζόμαστε την δύναμή σας."

Α.Γκράμσι

Αλκυονίδες μέρες
η παγωνιά επιμένει μες στο δωμάτιο
γεμάτο το πάτωμα βιβλία
σημειώνοντας αντιθέσεις και αντιφάσεις
εφευρίσκοντας ορισμούς
για την υστερία της πραγματικότητας
η πείνα σε σχηματοποιημένες θέσεις

Βγαίνω στο μπαλκόνι
μυρωδιές αμυγδαλιάς και πασχαλιάς
(η συνέπεια της ανάστασης)
η μεγάλη πορεία συγκροτείται στην αρχή του δρόμου
θανάσιμα σιωπηλή
χωρίς συνθήματα ,με κατάλευκα πανό
και οι τηλεβόες τα αιτήματα ξεροκατάπιαν

Η Μαρία απλώνει ένα κόκκινο πανί στα κάγκελα
χαιρετώντας την μεγάλη πορεία
καλωσορίζοντας τις νέες εποχές
όπως θα δεχόταν στον τόπο της τον καλό της.

Μερικοί άνθρωποι γδύνονται με κατάνυξη
σκαρφαλώνουν αβίαστα και τους σταυρώνουν στα πανό
στις τόσες θυσίες βαπτισμένοι
στο ορυμαγδό γεννημένοι
ξεκινούν να αρθρώνουν την ζωή τους
τους ιδρωμένους έρωτες
τις μολυσμένες αποτυχίες
την οξύτητα των επιτυχιών
το πάθος για την ελευθερία
χιλιάδες βιογραφίες νέων αγίων
πλημμυρίζουν τον δρόμο
γεμίζουν τις ρωγμές των σπιτιών
νανουρίζουν τα παιδιά
φυσάνε όνειρα στων νέων τις καρδιές.

-Που πάτε σύντροφοι;
-Τα βήματα της ανάγκης ακολουθούμε,με φανάρι τις αξίες
και πάμε εκεί που μέσα από τις πέτρες θα φυτρώνουν λουλούδια
-Ώρα καλή,στον δρόμο τον μεγάλο

Ακολουθώ.

…στους καταιγισμούς

Δεν βαρέθηκες να έρχεσαι σαν καταιγίδα πάντα;
και αυτή η φωνή σου,
γιατί βρυχάται έτσι;
ξυπνάς τον κόσμο που κοιμάται στα ανοιχτά,
μεσοπέλαγα της μοναξιάς.
άσε τις αστραπές και το βροντοκόπημα
έχουμε ήδη μια συλλογή από φόβους.

Με μαστιγώνεις σαν βροχή
η υδρορροή στάζει μέσα στο σώμα μου
σχηματίζει ατέρμονες κόκκινες θάλασσες
σε δέχομαι αβίαστα
απεργούν απόψε οι μνήμες
το παρελθόν ετοιμάζει συλλαλητήριο στην άκρη της πόλης.

Με χάρτινη σχεδία κυλάω στα χαντάκια του δρόμου
σπουργίτια μου κρατούν συντροφιά
τρίζουν σαν παλιά κατάρτια τα οστά μου
και οι υπόνομοι με καλούν εντός τους
στο πανηγύρι των αστικών παραμυθιών
σαν διαγωνισμός φαιδρών και υπόδουλων.

Σήκω από το ιδρωμένο κρεβάτι
γδύσου με οργή (τελευταίος βιασμός)
άνοιξε την ομπρέλα μην τυχόν και βγάλει ήλιο
γίνε πάλι αποχαιρετισμός και αλφαβητάρι πνιγμένου.
Μην ξεχάσει να πάρεις τα σύννεφα μαζί σου.

Εναλλακτικός Μυστικός Δείπνος

Ποίημα βασισμένο στον πίνακα "Μυστικός Δείπνος" του Θανάση Ραχούτη

Οι παλάμες σου μέσα στην τσέπη

Χάιδευαν τα τελευταία κέρματα

Είσαι σίγουρος για την τελευταία λέξη

Ανέβηκαν και σε πνιξαν τα ψέμματα

Πότε να αντέχεις και πότε να λυγάς

Με ένα καρβέλι στην μασχάλη

Κουράστηκες για τα χαμόγελα να πολεμάς

Αφήνεσαι στου ετοιμοθάνατου την κραιπάλη

Η ευτυχία στο βάρος της ζωής

Σε πειραγμένη πλάστιγγα σε βάλαν να ζυγίσεις

Ήπιες την σταγόνα της πηγής

Αποφάσισες ξανά εδώ να μην γυρίζεις

Κενός ο καθρέφτης χωρίς είδωλο

Φάντασμα στα δωμάτια βαδίζεις

Κοιτά ψηλά το βλέμμα σου το άδολο

Στους ανθρώπους πια έπαψες να ελπίζεις

Ο επίλογος γράφτηκε με το περίστροφο στο χέρι

Στον εναλλακτικοό δείπνο απέναντι στον Ιούδα

Ιδανικός αυτόχειρας η σήμανση αναφέρει

Χαιρέτα μας,φίλας μας και μια γλυκιά μελωδία τραγούδα

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

Εγώ σκάλιζα τις μέρες

Έβαφα τα σύννεφα στον ουρανό

Ρύθμιζα τις θερμοκρασίες της πραγματικότητας

Και έστρωνα κόκκινα ευφάνταστα  χαλιά να περπατήσεις

Κόλλαγα τις πολυκατοικίες 

Την μία δίπλα στην άλλη

Με μεγάλη προσοχή 

Και άφηνα χώρο για τα μικρά δρομάκια

Με κίτρινες λάμπες μου άρεσε να τα φωτίζω

Δέντρα φύτρωναν μέσα από την ψυχή της ασφάλτου

Έφεραν καρπούς και άνθη 

Άγνωστους στις πόλη που μετοικίσαμε 

Και χάριζαν εθιστικές μυρωδιές στους απαίδευτους

Έβαζα τις σκέψεις άτακτα να στέκονται στα πρεβάζια

Δίπλα από γλάστρες δυόσμου και υάκινθου

Οι κουρτίνες στα παράθυρα 

πότε ελαφριές και αέρινες

Πότε βαριές και αγκυλωμένες

Για χάρη της ποικιλίας των συναισθημάτων

Έφτασε η ώρα,βράδιασε

Και αρχίζουν να ακούγονται οι πρώτες νότες

Τώρα εσύ πρέπει να τραγουδήσεις

Κοίτα τι όμορφα τα έφτιαξα όλα

Πουλιά να πετούν μέσα από το στόμα σου

Έπειτα γαντζώνονται στους ώμους μας 

Και να σβήσουν επικά

Να κλείνεις τα μάτια

Να τραγουδάς

Να γέρνεις αργά το κεφάλι πίσω 

Τα  χέρια σου να χαιρετούν το ικρίωμα

Να τραγουδάς

Σιωπή παντού, γαλήνιο έρεβος

Να τραγουδάς

Για αυτό το λιτό γύρισμα του κεφαλιού 

Θάνατος και έρωτας αγκαλιά

Να τραγουδάς

Το χαμόγελο όλων των γυναικών στα κλειστά σου μάτια

Να τραγουδάς

Τα δάχτυλα όλων των ανδρών,χαϊδεύουν το πρόσωπο σου

Να τραγουδάς

Μέλι και γάλα τρέχει ανάμεσα από τα δόντια σου

Κυλάει στον λαιμό

Πλημμυρίζει τον κόρφο σου

Κατατρέχει το στήθος σου

Να τραγουδάς

Μυστικά 

να τραγουδάς

πολλά μυστικά. 

Κόρες

«Θυμητάρι απ’ τις κοπέλες στις φυλακές του Ελαιώνα»

Κατεβαίνουν οι κόρες νοερά την πλαγιά

Φασματικά πλάσματα άλλων εποχών

Μέλλουσες μάνες  άδολων παιδιών

 Ράχες φορτωμένες με ξύλα συκιάς

«έρχεται παγωνιά…» αναφωνούν

Τα πιο όμορφα κεντήματα, με παραστάσεις κήπων

απ’ την προίκα τους διαλέγουν

και ντύνουν τις χαραμάδες της πόρτας

«ας αργήσει ο γάμος …θα αργήσει η Άνοιξη»

Δαντέλες, μετάξι και αέρινα σεντόνια

Χορεύουν νυφικά εμβατήρια αγκαλιά με τις φλόγες

Οι μάνες μοιρολογούν για τον επικείμενο νεκρό

Μασουλώντας μπαχάρια του Νότου

Οι παπαρούνες ιδρώνουν στις παλάμες των κοριτσιών

Τρέχει το αίμα τους στους καρπούς, στους αγκώνες

Οι μνηστήρες μυρίζουν σαν σκύλοι τα κορμιά τους

Και γεύση χειμωνανθών ξεριζώνει τη μιλιά τους

Κορδέλες χρυσές δένουν στα πόμολα

Γλείφουν μανιωδώς τα δακτυλικά αποτυπώματα

Απ’ τα κάγκελα και τους σύρτες

Και βάφουν το ταβάνι της σάλας

Με το παρθενικό τους αίμα 

VII

Για το επτά ο λόγος

Για το επτά που χάραξε ένας φίλος στο κορμί του

Για τις επτά δραχμές που πούλησα το λάβαρο των ανθρώπων

Για τα επτά έτη προσμονής σε μία γωνία

Στις διακλαδώσεις της επτάπυλης πόλης

Καρτερώντας υποψιασμένα μελλοντικά βλέμματα

Πέρασαν επτά έτη τελικά

Βολτάροντας από το ένα κορμί στο άλλο

Ψηλαφίζοντας την μία λαγόνα μετά την άλλη

Χιλιόμετρα σαν χρόνια, αντίστροφοι έρωτες

Για το επτά υιοθέτησα τα ταξίδια ενός γκρίζου Οδυσσέα

Και καρφώθηκα σαν σφήνα στα μάτια

Αυτού του ταλαίπωρου αριθμού

Στην απομόνωση ενός νησιού που δεν υπήρξε ποτέ

Σιδηροδέσμιος από την έναρξη της διαγραφής 

Άνοιξα το οπισθόφυλλο των σταρένιων χεριών σου

Μήπως είχες κρύψει για μένα μια πνοή, ένα τραύμα

Μια πληγή και έναν σπάγκο σκληρό  για τον στραγγαλισμό

Των άμετρων πόθων

Όμορφη αδελφή των Πλειάδων, αγνή Μαγδαληνή των θαυμάτων

Διάλογοι II

Η φωνή εντός του : Σουρουπώνει, βγες στο μπαλκόνι να δεις, νυχτώνουν οι άνθρωποι

Αυτός :   Νύχτες γίνονταν τα θαύματα… μυρωδάτες θύμησες

Η φωνή εντός του : Γοητεύει η σκιά σου τους τοίχους

Αυτός : Κοίτα πως διαγράφονται οι τρύπες στο πάτωμα… θα πέφτουν  αστέρια απόψε;

Η φωνή εντός του : Τρύπες από σφαίρες, πίδακες αίματος και γνώσης, η συντριβή της σάρκας

Αυτός : Ευχές πως ξέχασα να κάνω; Τι είδους τιμωρία τα καρφωμένα μαχαίρια στους τοίχους;

Η φωνή εντός του : Δολοφονίες αργές αντιτίθονταν μελιστάλαχτες αυτοκτονίες …λίγοι πόντοι σώματος σε κάθε ταίρι, σε κάθε «γεια» ,σε δυσκίνητους φίλους 

Αυτός : Κατά συρροή δολοφόνος σκιών, δεν τόλμησα ποτέ να οπλίσω, να το ξεστομίσω το μαχαίρι

Η φωνή εντός του : Όχι, όχι ,όχι…. σοδομισμός οργάνων στα καθημερινά «όχι»

Αυτός: Απελπίστηκα στο ¨ναι¨

-μ αγαπας; Ναι

-με μισείς; Ναι

-με συντηρεις; Ναι

-αντιο…. ναι

Η φωνή εντός του : Σάπισαν τα σανίδια του πλούτου σου… φθείρονται οι νοσταλγίες, δεν σου ανήκουν πια… και αν κάπου εκεί υπήρξες εκεί άσε τους αστυνόμους της μνήμης να κάνουν το καθήκον τους …εξολόθρευση του «εγώ»

Αυτός : Το πάθος δεν ξεχνώ, για των ανθρώπων την γέννηση… βραδιά πάλι να υπάρξει, στο λιόγερμα να στήσουμε γιορτές , στις ήττες μας να πιούμε

Η φωνή εντός του : Όνειρα φυγής και μόνο, σπόρος σε λάθος κήπο φυτεμένος …δεν ανθίζουν μες στα χιόνια τα χαμόγελα…λυπήσου

Εκείνη : ….πλάγιασε, σκαρφάλωσαν την νύχτα οι καλημέρες