Διάλογοι II

Η φωνή εντός του : Σουρουπώνει, βγες στο μπαλκόνι να δεις, νυχτώνουν οι άνθρωποι

Αυτός :   Νύχτες γίνονταν τα θαύματα… μυρωδάτες θύμησες

Η φωνή εντός του : Γοητεύει η σκιά σου τους τοίχους

Αυτός : Κοίτα πως διαγράφονται οι τρύπες στο πάτωμα… θα πέφτουν  αστέρια απόψε;

Η φωνή εντός του : Τρύπες από σφαίρες, πίδακες αίματος και γνώσης, η συντριβή της σάρκας

Αυτός : Ευχές πως ξέχασα να κάνω; Τι είδους τιμωρία τα καρφωμένα μαχαίρια στους τοίχους;

Η φωνή εντός του : Δολοφονίες αργές αντιτίθονταν μελιστάλαχτες αυτοκτονίες …λίγοι πόντοι σώματος σε κάθε ταίρι, σε κάθε «γεια» ,σε δυσκίνητους φίλους 

Αυτός : Κατά συρροή δολοφόνος σκιών, δεν τόλμησα ποτέ να οπλίσω, να το ξεστομίσω το μαχαίρι

Η φωνή εντός του : Όχι, όχι ,όχι…. σοδομισμός οργάνων στα καθημερινά «όχι»

Αυτός: Απελπίστηκα στο ¨ναι¨

-μ αγαπας; Ναι

-με μισείς; Ναι

-με συντηρεις; Ναι

-αντιο…. ναι

Η φωνή εντός του : Σάπισαν τα σανίδια του πλούτου σου… φθείρονται οι νοσταλγίες, δεν σου ανήκουν πια… και αν κάπου εκεί υπήρξες εκεί άσε τους αστυνόμους της μνήμης να κάνουν το καθήκον τους …εξολόθρευση του «εγώ»

Αυτός : Το πάθος δεν ξεχνώ, για των ανθρώπων την γέννηση… βραδιά πάλι να υπάρξει, στο λιόγερμα να στήσουμε γιορτές , στις ήττες μας να πιούμε

Η φωνή εντός του : Όνειρα φυγής και μόνο, σπόρος σε λάθος κήπο φυτεμένος …δεν ανθίζουν μες στα χιόνια τα χαμόγελα…λυπήσου

Εκείνη : ….πλάγιασε, σκαρφάλωσαν την νύχτα οι καλημέρες