VII

Για το επτά ο λόγος

Για το επτά που χάραξε ένας φίλος στο κορμί του

Για τις επτά δραχμές που πούλησα το λάβαρο των ανθρώπων

Για τα επτά έτη προσμονής σε μία γωνία

Στις διακλαδώσεις της επτάπυλης πόλης

Καρτερώντας υποψιασμένα μελλοντικά βλέμματα

Πέρασαν επτά έτη τελικά

Βολτάροντας από το ένα κορμί στο άλλο

Ψηλαφίζοντας την μία λαγόνα μετά την άλλη

Χιλιόμετρα σαν χρόνια, αντίστροφοι έρωτες

Για το επτά υιοθέτησα τα ταξίδια ενός γκρίζου Οδυσσέα

Και καρφώθηκα σαν σφήνα στα μάτια

Αυτού του ταλαίπωρου αριθμού

Στην απομόνωση ενός νησιού που δεν υπήρξε ποτέ

Σιδηροδέσμιος από την έναρξη της διαγραφής 

Άνοιξα το οπισθόφυλλο των σταρένιων χεριών σου

Μήπως είχες κρύψει για μένα μια πνοή, ένα τραύμα

Μια πληγή και έναν σπάγκο σκληρό  για τον στραγγαλισμό

Των άμετρων πόθων

Όμορφη αδελφή των Πλειάδων, αγνή Μαγδαληνή των θαυμάτων

Διάλογοι II

Η φωνή εντός του : Σουρουπώνει, βγες στο μπαλκόνι να δεις, νυχτώνουν οι άνθρωποι

Αυτός :   Νύχτες γίνονταν τα θαύματα… μυρωδάτες θύμησες

Η φωνή εντός του : Γοητεύει η σκιά σου τους τοίχους

Αυτός : Κοίτα πως διαγράφονται οι τρύπες στο πάτωμα… θα πέφτουν  αστέρια απόψε;

Η φωνή εντός του : Τρύπες από σφαίρες, πίδακες αίματος και γνώσης, η συντριβή της σάρκας

Αυτός : Ευχές πως ξέχασα να κάνω; Τι είδους τιμωρία τα καρφωμένα μαχαίρια στους τοίχους;

Η φωνή εντός του : Δολοφονίες αργές αντιτίθονταν μελιστάλαχτες αυτοκτονίες …λίγοι πόντοι σώματος σε κάθε ταίρι, σε κάθε «γεια» ,σε δυσκίνητους φίλους 

Αυτός : Κατά συρροή δολοφόνος σκιών, δεν τόλμησα ποτέ να οπλίσω, να το ξεστομίσω το μαχαίρι

Η φωνή εντός του : Όχι, όχι ,όχι…. σοδομισμός οργάνων στα καθημερινά «όχι»

Αυτός: Απελπίστηκα στο ¨ναι¨

-μ αγαπας; Ναι

-με μισείς; Ναι

-με συντηρεις; Ναι

-αντιο…. ναι

Η φωνή εντός του : Σάπισαν τα σανίδια του πλούτου σου… φθείρονται οι νοσταλγίες, δεν σου ανήκουν πια… και αν κάπου εκεί υπήρξες εκεί άσε τους αστυνόμους της μνήμης να κάνουν το καθήκον τους …εξολόθρευση του «εγώ»

Αυτός : Το πάθος δεν ξεχνώ, για των ανθρώπων την γέννηση… βραδιά πάλι να υπάρξει, στο λιόγερμα να στήσουμε γιορτές , στις ήττες μας να πιούμε

Η φωνή εντός του : Όνειρα φυγής και μόνο, σπόρος σε λάθος κήπο φυτεμένος …δεν ανθίζουν μες στα χιόνια τα χαμόγελα…λυπήσου

Εκείνη : ….πλάγιασε, σκαρφάλωσαν την νύχτα οι καλημέρες

Γράμμα

...ένα ποίημα της Μαριαλένας Στόγιου...

Χανόμουν στις μυστικές λέξεις.

Ήχοι στροβιλίζονταν βίαια στ' αυτιά μου.

Τα λόγια σου ακόμη αχνοφαίνονται στο θολό τζάμι

Το γράμμα σου νότισε απο την υγρασία.

Τα σ’ αγαπώ διαγράφτηκαν απο τις σταγόνες της βροχής που απρόσκλητες εισέβαλλαν από το σπασμένο παράθυρο

Μόνο το τέλος φαίνεται ξεκάθαρα.

Λες κι η μνήμη εκδικείται κι απόψε τους ερωτευμένους.

Ο αποστολέας ανώνυμος.

Η καρδιά όμως λαμβάνει τα μηνύματα.

Ο γραφικός χαρακτήρας προδίδει τη θλίψη σου

Γράμματα άτακτα..σε λάθος σειρές…άτσαλα σβησμένα γραμμένα..λέξεις μισές..κομμένες φαγωμένες θαρρείς απο αδυφάγα αρπακτικά.

Κι όμως επιμένεις να γράφεις το δικό σου τέλος σ ενα γράμμα χωρίς επώνυμο παραλήπτη.

Διάλογοι (α' μέρος)

Η φωνή εντός του : Κουράστηκα, άσε με, δεν χωράω πλέον μέσα σου

Αυτός :  Σύντροφος μοναδικός, σε κουβαλάω χρόνια στους πόνους 

Η φωνή εντός του : Δεν είμαι μνήμη, μήτε συναίσθημα …η εξέλιξη το όνομά μου

Αυτός : Κάπου στις διευθύνσεις φίλων και σε οσμές οινοπνεύματος παραστράτησα

Η φωνή εντός του : Σε χαρτονομίσματα μέτρησες ότι είχε πνοή εντός του

Αυτός : Αδελφική αγάπη, έρωτες, συνοδοιπόροι… σχεδίες  και σχέδια

Η φωνή εντός του : Πως τους αποταμίευσες σε κατακερματισμένες σχέσεις ;…αδυναμία

Αυτός : Γίνανε οι δρόμοι καθρέφτες… αντικατοπτρισμοί…. τόσο λάθος ρότα;

Η φωνή εντός του : Άθλιες δεισιδαιμονίες, με χερούλια στα πλευρά… ρίξε την ζαριά σου να δεις

Αυτός: Να κοιμάμαι στης γης το στρώμα ποθούσα και η ανάγκη να με ξυπνάει… το χρέος της να εξοφληθεί

 Η φωνή εντός του : Δεν το αντέχει το δέρμα σου το χώμα, ξέρω, εγώ το έχτισα σε ηλιοστάσιο νωθρό

Αυτός : Μαρκαδόρους κράτησα… έναν κόκκινο, έναν μαύρο

Η φωνή εντός του : Είδες; Μόνο αίμα και σκοτάδι…

Αυτός : Αίμα για το πάθος, η ανταμοιβή των καταπιεσμένων , των έκπτωτων , εκείνων που μήτε πατρίδα έχουν ,μήτε θεό… για του δίκαιου την πίστη.

Μαύρο για το άθροισμα των χρωμάτων, για την άβυσσο της πείνας…. Για το σκοτάδι εκείνης της νύχτας…. Της πρώτης απόλυτης νύχτας… στο πλάι της

 Η φωνή εντός του : Σύνορα …εγώ εδώ, εσύ εκεί, αυτός… νεκρός… απέτισες να γίνει. Διαταγές

Αυτός : Αφέθηκα, απορροφήθηκα με ευλάβεια , τα νεύρα μου ενώθηκαν με τα δικά του και οι φλέβες μου σκεπάστηκαν απ’ τις δικές του… μέσα από  τα μάτια του είδα μακρινούς τόπους …ιερά δάκρυα έκλαψα

Εκείνη : ….και στο πρόσημο ο άνθρωπος…. Ο όμορφος εκείνος άνθρωπος