Παραλήρημα

ΠΑΡΑΛΛΗΡΗΜΑ

«Στάθηκα στον παράδρομο όσο πιο όμορφη είναι η μέρα

Τόσο πιο βάσανο η ζωή»

                       Θ. Παπακωνσταντίνου

Θα έρθει

Δεν μπορεί παρά να έρθει

Η νύχτα, νύχτα θα γεννά και νύχτα θα ξημερώνει

Μάχη θα δώσουμε για να ξανακερδίσουμε το φως

Νύχτα βαριά

Και κοίτα ,ούτε το αίμα δεν θα μπορέσουμε να ξεχωρίσουμε

Δικό μου ,δικό σου

Του εχθρού ,του θνητού

Των παιδιών ,των κυβερνώντων

Ποιανού ;

Θα έρθει

Δεν μπορεί παρά να έρθει

Ο χειμώνας ,χειμώνα θα γεννά και χειμώνα θα ξεχειμωνιάζει

Μάχη θα δώσουμε για να ξανακερδίσουμε τα καλοκαίρια μας

Χειμώνας βαρύς

Και κοίτα ,ούτε την δικαιοσύνη δεν θα μπορούμε να ξεχωρίσουμε

Των θυμάτων ,των δολοφόνων

Των ανταρτών ,των χιτών

Του έρωτα ,του μίσους

Ποιανού;

Για την χοντρή την πέτσα του ανιστόρητου

Για την απανθρωπιά της εμπροσθοφυλακής

Για το παραστατικό της αμορφωσιάς

Για την οικουμενικότητα της βάσης

Για την σιωπή της τέχνης

Για τον πολιτισμό των ηλιθίων

Για το κράτος εν κράτη του παρακράτους

Για την ποινικοποίηση της λογικής

Για την ντροπή του πελάτη της πόρνης

Για την μούτζα της πλατείας

Για το κωλοδάχτυλο της εξουσίας

Για τον ιδρώτα που έριξες στις πίστες

Για το αμάξι που δε χωράει την μεγαλοσύνη σου

Για τα αγχωμένα γαμήσια σου

Για την μουρμούρα του μισθού σου

Για τις καύλες του αφεντικού σου

Για το φτηνό ποτό σου που το θέλεις περιποιημένο

Πώς να αντέξουμε την θυσία

Με την θύμηση μιας μίζερης ζωής ;

Πώς να αντέξουμε τα πρόσωπα μας σε σημαίες

Όταν βλαστημούμε το είδωλο μας στον καθρέφτη ;