...

...

Πέμπτη 17 Οκτωβρίου 2013

Το Νησί



Ας είναι μετανάστευση, ας είναι εξορία
Ας μπορέσουν έστω για λίγο να μας συγχωρέσουν οι άνθρωποι
Που πήραμε δρόμο αλμυρό και φτάσαμε σε αυτή την γωνιά του κόσμου
Ξέρω κουράστηκες και εσύ, σε είδα πως αντιδρούσες στα δυνατά γέλια
Και πως έσκυβες την πλάτη στο κλάμα των παιδιών

Εσοχή των ονείρων, αφάνταστη φαντασία
Φτωχό χωρίς τους καταρράκτες των μαλλιών σου
Και βλέπει την θάλασσα, όπως το ήθελες
Δεν πονώ , όπως το ήθελες
Σκεπή τον ουρανό  και δάπεδο βότσαλο ψιλό

Πως καρφώνονται τα μάτια μας
Εκεί που τα σύννεφα δαγκώνουν τα κύματα
Περιμένοντας στο λιμάνι για νέα των φίλων
(ζεστό το χέρι σου μέσα στο παλτό μου)
Να τα λογαριάσουμε, να τα μετρήσουμε
Και το ζύγι να βγάλει λύπες και χαρές

Στο ύψωμα παλεύεις με τους ανέμους
Ξορκίζεις την παγωνιά στο κράξιμο των χελιδονιών
Τραντάζεις τους ουρανούς και η Άνοιξη ζυγώνει
Και βάλθηκες γυμνή να ασπρίσεις στους πρόποδες του Πάσχα



Το άσπρο εσύ, ο ασβέστης και  η ψυχή των νεογέννητων
Τα γαλάζιο εγώ ο ουρανός και η θάλασσα
Μάνα των παιδιών όλου του κόσμου
Αμήχανο βλέμμα των παρθένων

Με τα παιδιά του νησιού σε ακολουθούμε στα σοκάκια
Συγκρίνουμε το ύψος σου με το ανάστημα των αθανάτων
Στο χαμόγελο σου ψάχνουμε  την σιωπή της Κέρου
Πίνοντας στα καπηλειά των καπετάνιων

                                                                    «Στον άνθρωπο μου, τον σύντροφο μου
                                                                           Την Μαρία»

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου